Περνούσαν οι μέρες κι ενώ δεν έβλεπα τρανταχτές μπαρούφες να κυκλοφορούν (και καλά τώρα), έπεσα σε κάτι, που να πω την αλήθεια το περίμενα ότι κάποια στιγμή θα έβγαινε. Επέλεξα συμβολικά να αλλάξω μόνο μία λέξη από τον τίτλο που κοσμούν τα συνωμοσιολογικά αυτά άρθρα επεξηγώντας παρακάτω και τον λόγο.
Γέμισε η Ελλάδα με ροζ αλάτι Ιμαλαΐων!. Και ξαφνικά το βρίσκεις παντού -από τη λαϊκή μέχρι μικρομάγαζα και σούπερ μάρκετ.
Λένε ότι είναι καλό, γιατί δεν ανεβάζει της πίεση!
«Η συγκομιδή γίνεται στα βουνά των Ιμαλαΐων. Οι κρύσταλλοι πλένονται σε άλμη και ύστερα αφήνονται στον ήλιο να στεγνώσουν φυσικά».
Που πλένεται και με τι νερό και που απλώνεται; Ξέρετε ότι η Κίνα είναι από τις πιο μολυσμένες περιοχές και ότι τα Ιμαλάια βρέθηκαν να είναι μπίμπα σε αρσενικό, μόλυβδο και άλλα;
Ύστερα, όσο πιο πάνω πάνω έχει συλλεχθεί το αλάτι, τόσο πιο φτηνό, αλλά τόσο και πιο βρώμικο. Άρα όλο αυτό που βρίσκεις σε μάρκετ και … περίπτερα είναι σκέτο δηλητήριο!
Τελικά πόσο μυαλό έχει μείνει στον Έλληνα τον παγκοσμιοποιημένο, που πέφτει με τα μούτρα σε ό,τι του πλασάρουν; Το ελληνικό ιωδιούχο αλάτι καλής ποιότητας δεν συγκρίνεται με κανένα άλλο αλάτι. Σε μικρές ποσότητες το ιώδιο είναι μάλιστα απαραίτητο για τη λειτουργία του θυρεοειδούς. Και για όσους υποφέρουν από πίεση, καλό είναι να μην κόψουν “κάτι” για να την περιορίσουν, αλλά να την ρυθμίσουν με τις σωστές αναλογίες και συνδυασμούς (το σκόρδο τη ρίχνει), καθώς πολλές τροφές περιέχουν αλάτι.
Τελικά αυτή η ροζ μόδα που έχει επιβληθεί παγκόσμια, μήπως είναι επίσης μέρος του προγράμματος μείωσης πληθυσμού; Γιατί αν δεν κάνω λάθος, από αμερική ξεκίνησε και γιατί η αμερική να θέλει να βοηθήσει ξένες οικονομίες, εκτός κι αν…
Το αλάτι Ιμαλαΐων είναι ένας όρος για το ορυκτό άλας (κοινώς γνωστό ως ορυκτό αλάτι) από το Πακιστάν, το οποίο διάφορες εταιρείες στην Ευρώπη, τη Βόρεια Αμερική και την Αυστραλία άρχισαν να πωλούν στις αρχές του 21ου αιώνα. Εξορύσσεται στην Khewra Salt Mine, το δεύτερο μεγαλύτερο ορυχείο αλατιού στον κόσμο, που βρίσκεται στην Khewra, Jhelum District, Punjab και στο Πακιστάν στους πρόποδες του Salt Range, περίπου 300 χλμ από τα Ιμαλάια, και 160 χιλιόμετρα από το Ισλαμαμπάντ, και 260 χλμ από τη Λαχώρη. Το άλας μερικές φορές παρουσιάζεται σε ένα κοκκινωπό ή ροζ χρώμα, με ορισμένους κρυστάλλους να έχουν ένα υπόλευκο προς διαφανές χρώμα.
Το 2003 η Βαυαρική υπηρεσία προστασίας των καταναλωτών Bayerisches Landesamt für Gesundheit und Lebensmittelsicherheit (η Βαυαρική Κρατική Υπηρεσία για την Υγεία και την Ασφάλεια των Τροφίμων), ανέλυσε 15 δείγματα από αλάτι Ιμαλαΐων που πωλούνται στη Γερμανία και μπόρεσε να ανιχνεύσει τουλάχιστον δέκα διαφορετικά ορυκτά, εκτός από το χλωριούχο νάτριο (98% ). Το πρακτορείο ανέφερε ότι τα άλατα προέρχονται από το Πακιστάν και μπορεί, όπως και όλα τα άλατα, να προκαλέσουν υπέρταση (υψηλή αρτηριακή πίεση), αν υπερκαταναλωθούν.
Η χημική σύνθεση του άλατος Ιμαλαΐων περιλαμβάνει 95-96% χλωριούχο νάτριο, μολυσμένο με 2-3% και μικρές ποσότητες από δέκα άλλα ορυκτά. Το ροζ χρώμα οφείλεται στο οξείδιο του σιδήρου.
(το είδαμε στο makeleio, επίσης μπορείτε να βρείτε διάφορες μορφές του άρθρου με αρκετές προσθαφαιρέσεις που αφορούν το νόημα)
Τι καλύτερο όταν καταρρίπτεις 2 μύθους σ’ ένα άρθρο; Αρχικά θα καταρρίψουμε τους ισχυρισμούς του συγκεκριμένου κειμένου και στη συνέχεια θα το πάμε λίγο παραπέρα. Τα τελευταία άρθρα, συνωμοσιολογικού περιεχομένου, τείνουν να αυτοαναιρούνται. Προφανώς και ο “αρθρογράφος” πιστεύει ότι τα Ιμαλάια είναι ένας ραδιενεργός λόφος στο πιο μολυσμένο χωριό της Κίνας κι ότι η Ασία είναι κάτι σαν την Πελοπόννησο (σε έκταση). Αφού λοιπόν ξεκινάει το παραλήρημα, υπογραμμίζει ότι το “ροζ αλάτι των Ιμαλαΐων που παράγεται από τη μολυσμένη Κίνα” παράγεται στα ορυχεία αλατιού στο Πακιστάν (στα οποία και παράγεται). Οκ. Νομίζω πως δεν χρειάζεται περισσότερος σχολιασμός, καθώς ενώ λέει ότι “οι συγκεκριμένες περιοχές είναι μολυσμένες και με ρίπους” εν τέλει μας κάνει “το αλάτι προέρχεται από το Πακιστάν”, εκτός κι αν ο “αρθρογράφος” θεωρεί ότι τα Ιμαλάια είναι ενιαία χώρα ή ότι είναι το ίδιο πράγμα με τον σκουπιδολόφο του εξοχικού του.
Στη συνέχεια μπορούμε να δούμε ότι πέρα από τους ψεκασμούς και τα χημικά εμβόλια, οι Αμερικάνοι προσπαθούν να μας εξοντώσουν και με ροζ αλάτι. Όχι πως έχω κάποιο θέμα με το χρώμα , αλλά ο “αρθρογράφος” φαίνεται ότι μπέρδεψε μια φράση που είδε στην ελληνική wikipedia η οποία λέει «Η χημική σύνθεση του άλατος Ιμαλαΐων περιλαμβάνει 95-96% χλωριούχο νάτριο, μολυσμένο με 2-3% και μικρές ποσότητες από δέκα άλλα ορυκτά.». Η λέξη μολυσμένη δεν σημαίνει στην προκείμενη περίπτωση “ραδιενεργό” ή “θανατηφόρο” αλλά ότι το αλάτι δεν είναι καθαρό χλωριούχο νάτριο, π.χ. το μαγειρικό αλάτι αποτελείται από 97% έως 98% χλωριούχο νάτριο, αλλά ότι υπάρχουν σε πολύ μικρές ποσότητες κι άλλα συστατικά μέσα του, όπως και σ’ οποιοδήποτε αλάτι. Ένα είναι σίγουρο ότι με το να δοκιμάσεις αλάτι Ιμαλαΐων δεν πεθαίνεις. Έχω δοκιμάσει και ζω ακόμα, βέβαια εδώ πρέπει να παραθέσω και την άποψή μου.
Οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη να βρίσκουμε “άγνωστα” και μαγικά πράγματα τα οποία θα μας προσφέρουν κάτι ξεχωριστό. Με λίγη καλή διαφήμιση εμείς σπεύδουμε να τα δοκιμάσουμε σε σύντομο χρονικό διάστημα. Οι συνηθέστερες αντιδράσεις όταν βλέπουμε κάτι εξωτικό με περίεργο όνομα και ωραίο χρώμα, είναι δύο. Η πρώτη αντίδραση είναι να νομίζουμε πως αυτό το χρωματιστό πράγμα θα μας κάνει στείρους και θα μας κάνει να ψηφίσουμε αλουμινάτους και η δεύτερη είναι να τρέξουμε και να το αγοράσουμε. Ας μιλήσουμε ρεαλιστικά, δεν έχει σημειωθεί κανένα περιστατικό που να αποδεικνύει ότι το ροζ αλάτι μας βλάπτει και οι ελάχιστες “έρευνες” που έχουν γίνει είναι εντελώς αερολογίες της στιγμής. Το ίδιο προφανώς ισχύει και για τη θρεπτική του αξία. Δεν νομίζω ότι είναι εύκολο να ξεχάσουμε τις φοβερές ιδιότητες της φραπελιάς πριν λίγα χρονάκια κι έτσι με την ίδια επιφυλακτικότητα κοιτάμε και αυτό το νέο δήθεν superfood που διαφημίζεται (το αλάτι Ιμαλαΐων).
Σύμφωνα με τους Anand Vaidya και John P. Forman το επιτραπέζιο (κοινό αλάτι του εμπορίου) και το θαλασσινό αλάτι έχουν την ίδια περιεκτικότητα σε νάτριο με το Αλάτι Ιμαλαΐων, γεγονός που σημαίνει ότι ασκούν τις ίδιες επιδράσεις στην αρτηριακή πίεση. Οι διαφορές τους εντοπίζονται στα οργανοληπτικά τους χαρακτηριστικά (εμφάνιση, η υφή, η γεύση και η οσμή). Ενώ βασική διαφορά τους είναι το ροζ χρώμα που χαρακτηρίζει το αλάτι Ιμαλάιων.Αξίζει να σημειωθεί πως αρκετές επιστημονικές μελέτες δεν θεωρούν το αλάτι ως μοναδικό υπεύθυνο της υπέρτασης
.Το αλάτι Ιμαλάιων έχει επίσης γίνει γνωστό για την υψηλή του περιεκτικότητα σε μικροθρεπτικά συστατικά (όπως κάλιο, μαγνήσιο, ασβέστιο). Η «υψηλή» όμως αυτή περιεκτικότητα, όπως χαρακτηρίζεται, αποτελεί μόλις το 1 έως 5% ποσοστό αστείο για να το θεωρήσει κανείς ευεργετικό, αν αναλογιστούμε τα ποσά του αλατιού που χρησιμοποιούμε στη διατροφή μας ακόμα και όταν υπερβάλλουμε. Με λίγα λόγια είναι σχεδόν το ίδιο ακριβώς πράγμα με το κλασσικό αλάτι που τρώμε, απλά εκείνο έχει και ροζ χρώμα. Ούτε μας προσφέρει κάτι παραπάνω, ούτε κάτι λιγότερο. Βέβαια ό,τι αλάτι κι αν είναι ο καθένας πρέπει να τρώει όσο του επιτρέπει η υγεία του και πάντοτε με μέτρο και χωρίς υπερβολές. Εγώ προτιμώ το κανονικό αλάτι, έχω δοκιμάσει και σε ροζ απόχρωση, αλλά γιατί να δώσεις παραπάνω λεφτά (εάν είναι ακριβότερο γιατί δεν γνωρίζω) ή να χάσεις τον χρόνο σου ψάχνοντας για αυτό, ενώ μπορείς να πάρεις άσπρο αλάτι που είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα; Εάν θες βέβαια αγόρασέ το, δεν θα σε στειρώσει ούτε θα σε κάνει υποχείριο των μασόνων.
Τα πράγματα είναι απλά, είναι δικιά σου επιλογή το χρώμα το οποίο θα χει το αλάτι στο φαΐ σου.
Σπύρος Α. – Ethereal Society
